Author: khachikgazaryan

“The Godfather” is told entirely within a closed world. That’s why we sympathize with characters who are essentially evil. The story by Mario Puzo and Francis Ford Coppola is a brilliant conjuring act, inviting us to consider the Mafia entirely on its own terms. Don Vito Corleone (Marlon Brando) emerges as a sympathetic and even admirable character; during the entire film, this lifelong professional criminal does nothing of which we can really disapprove

During the movie we see not a single actual civilian victim of organized crime. No women trapped into prostitution. No lives wrecked by gambling. No victims of theft, fraud or protection rackets. The only police officer with a significant speaking role is corrupt

The story views the Mafia from the inside. That is its secret, its charm, its spell; in a way, it has shaped the public perception of the Mafia ever since. The real world is replaced by an authoritarian patriarchy where power and justice flow from the Godfather, and the only villains are traitors. There is one commandment, spoken by Michael (Al Pacino): “Don’t ever take sides against the family.”

It is significant that the first shot is inside a dark, shuttered room. It is the wedding day of Vito Corleone’s daughter, and on such a day a Sicilian must grant any reasonable request. A man has come to ask for punishment for his daughter’s rapist. Don Vito asks why he did not come to him immediately.

“I went to the police, like a good American,” the man says. The Godfather’s reply will underpin the entire movie: “Why did you go to the police? Why didn’t you come to me first? What have I ever done to make you treat me so disrespectfully? If you’d come to me in friendship, then this scum that ruined your daughter would be suffering this very day. And if, by chance, an honest man like yourself should make enemies . . . then they would become my enemies. And then they would fear you.”

As the day continues, there are two more scenes in the Godfather’s darkened study, intercut with scenes from the wedding outside. By the end of the wedding sequence, most of the main characters will have been introduced, and we will know essential things about their personalities. It is a virtuoso stretch of filmmaking: Coppola brings his large cast onstage so artfully that we are drawn at once into the Godfather’s world.

The screenplay of “The Godfather” follows no formulas except for the classic structure in which power passes between the generations. The writing is subtly constructed to set up events later in the film. Notice how the request by Johnny Fontane, the failing singer, pays off in the Hollywood scenes; how his tears set up the shocking moment when a mogul wakes up in bed with what is left of his racehorse. Notice how the undertaker is told “someday, and that day may never come, I will ask a favor of you. . .” and how when the day comes the favor is not violence (as in a conventional movie) but Don Vito’s desire to spare his wife the sight of their son’s maimed body. And notice how a woman’s “mistaken” phone call sets up the trap in which Sonny (James Caan) is murdered: It’s done so neatly that you have to think back through the events to figure it out.

Now here is a trivia question: What is the name of Vito’s wife? She exists in the movie as an insignificant shadow, a plump Sicilian grandmother who poses with her husband in wedding pictures but plays no role in the events that take place in his study. There is little room for women in “The Godfather.” Sonny uses and discards them, and ignores his wife. Connie (Talia Shire), the Don’s daughter, is so disregarded that her husband is not allowed into the family business. He is thrown a bone–”a living”–and later, when he is killed, Michael coldly lies to his sister about what happened.

The irony of the title is that it eventually comes to refer to the son, not the father. As the film opens Michael is not part of the family business, and plans to marry a WASP, Kay Adams (Diane Keaton). His turning point comes when he saves his father’s life by moving his hospital bed, and whispers to the unconscious man: “I’m with you now.”

After he shoots the corrupt cop, Michael hides in Sicily, where he falls in love with and marries Appolonia (Simonetta Stefanelli). They do not speak the same language; small handicap for a Mafia wife. He undoubtedly loves Appolonia, as he loved Kay, but what is he thinking here: that he can no longer marry Kay because he has chosen a Mafia life? After Appolonia’s death and his return to America, he seeks out Kay and eventually they marry. Did he tell her about Appolonia? Such details are unimportant to the story.

What is important is loyalty to the family. Much is said in the movie about trusting a man’s word, but honesty is nothing compared to loyalty. Michael doesn’t even trust Tom Hagen (Robert Duvall) with the secret that he plans to murder the heads of the other families. The famous “baptism massacre” is tough, virtuoso filmmaking: The baptism provides him with an airtight alibi, and he becomes a godfather in both senses at the same time.

Vito Corleone is the moral center of the film. He is old, wise and opposed to dealing in drugs. He understands that society is not alarmed by “liquor, gambling . . . even women.” But drugs are a dirty business to Don Vito, and one of the movie’s best scenes is the Mafia summit at which he argues his point. The implication is that in the godfather’s world there would be no drugs, only “victimless crimes,” and justice would be dispatched evenly and swiftly.

My argument is taking this form because I want to point out how cleverly Coppola structures his film to create sympathy for his heroes. The Mafia is not a benevolent and protective organization, and the Corleone family is only marginally better than the others. Yet when the old man falls dead among his tomato plants, we feel that a giant has passed.

Gordon Willis’ cinematography is celebrated for its darkness; it is rich, atmospheric, expressive. You cannot appreciate this on television because the picture is artificially brightened. Coppola populates his dark interior spaces with remarkable faces. The front-line actors–Brando, Pacino, Caan, Duvall–are attractive in one way or another, but those who play their associates are chosen for their fleshy, thickly lined faces–for huge jaws and deeply set eyes. Look at Abe Vigoda as Tessio, the fearsome enforcer. The first time we see him, he’s dancing with a child at the wedding, her satin pumps balanced on his shoes. The sun shines that day, but never again: He is developed as a hulking presence who implies the possibility of violent revenge. Only at the end is he brightly lit again, to make him look vulnerable as he begs for his life.

The Brando performance is justly famous and often imitated. We know all about his puffy cheeks, and his use of props like the kitten in the opening scene. Those are actor’s devices. Brando uses them but does not depend on them: He embodies the character so convincingly that at the end, when he warns his son two or three times that “the man who comes to you to set up a meeting–that’s the traitor,” we are not thinking of acting at all. We are thinking that the Don is growing old and repeating himself, but we are also thinking that he is probably absolutely right.

Pacino plays Michael close to his vest; he has learned from his father never to talk in front of outsiders, never to trust anyone unnecessarily, to take advice but keep his own counsel. All of the other roles are so successfully filled that a strange thing happened as I watched this restored 1997 version: Familiar as I am with Robert Duvall, when he first appeared on the screen I found myself thinking, “There’s Tom Hagen.”

Coppola went to Italy to find Nino Rota, composer of many Fellini films, to score the picture. Hearing the sadness and nostalgia of the movie’s main theme, I realized what the music was telling us: Things would have turned out better if we had only listened to the Godfather.

Education plays a very important role in our life. It is one of the most valuable possessions a man can get in his life. During all the periods of human history education ranked high among people. Human progress mostly depended upon well-educated people. Self-education is very important for the development of human’s talents. Only through self-education a person can become a harmonically developed personality. A person becomes a highly qualified specialist after getting some special education. And professionalism can be reached only through it. Even highly qualified specialists from time to time attend refresher courses to refresh their knowledge. We get our knowledge of this world and life through education. Many famous discoveries would have been impossible if people were not interested in learning something. Education develops different sides of human personality, reveals his abilities. Besides, it helps a person to understand himself, to choose the right way in this world. The civilized state differs from others in the fact that it pays much attention to the educational policy. John Kennedy said: “Our progress as a nation can be no swifter than our progress in education”. But it doesn’t concern only one particular nation. We know that science and art belong to the whole world. Before them the barriers of nationality disappear. So education brings people closer to each other, helps them to understand each other better.

When you leave school you understand that the time to choose your future profession, your future life has become. It’s not easy to make the right choice of a job. I have known for long time that leaving school is the beginning of my independent life, the beginning of a far more serious examination of my abilities and character.

What do I want to be when I leave school? It’s very important question for me. A few years ago it was difficult for me to give a definite answer. As the years passed I changed my mind a lot of times about what science or field of industry to specialize in. It’s difficult to make up my mind and choose one of the hundreds jobs to which I might be better suited. A coupe of years ago I wanted to become a doctor, you know I wanted to help people who had problems with health. Then I wanted to become a policeman, then a spaceman, I even wanted to become a professional football player. But all of them now are in the past; they were like children’s dreams and nothing more. Now I have already decided what to do. I’d like to be an aviator. I know that it’s very difficult. I should know perfectly everything about the planes, airports, weather and other things. You know that the weather is very important thing for the flights too. I must be well educated and well informed. So that’s why at first I am going to go to the Aviation University in Moscow, then when I finish studding I’ll go to my country to try to get a job in the air companies. You know may be something will be not OK, because I don’t know what will happen tomorrow, but I know that I’ll do everything to realize my plane and my dreams.

I also want to say that the profession should be chosen according to the character and hobbies of the person. That’s why parents mustn’t make their children choose the thing they like (parents like). Children must do it themselves. Because they must love the thing they do, believe that people need them and their job will bring them more pleasure.

Մենք երեխաներին դասավանդում էինք օտար լեզուներ որի մեջ մտնում էր ռուսերեն և անգլերեն առարկաները։

Երեխաները ճամբարի վերջում պետք է ներկայացնեին ՄԱՐԴՈՒԿ-ՋԱՐԴՈՒԿ պիեսը և մենք նրանց օգնեցինք այդ հարցում։

հայոց լեզու- https://wordpress.com/view/khachikgazaryan.home.blog

գրականություն- https://wordpress.com/view/khachikgazaryan.home.blog

հայոց պատմություն- https://wordpress.com/view/khachikgazaryan.home.blog

մաթեմատիկա- https://wordpress.com/view/khachikgazaryan.home.blog

Ռուբինյաններ, հայ իշխանական և թագավորական տոհմ Կիլիկյան Հայաստանում (1080-1219)։

ԾԱԳՈՒՄ

Նահապետն ու անվանադիրն է մեծ իշխան Ռուբենը։ Նա աքսորյալ Գագիկ Բ թագավորի դավադրական մահից հետո նրա թիկնապահներից էր, ով գլխավորել է Լեռնային Կիլիկիայի հայերի պայքարը Բյուզանդական կայսրության դեմ, թոթափել նրա գերիշխանությունը, հիմնադրել անկախ և կայուն հայկական իշխանապետություն։

ԻՇԽԱՆՆԵՐ

Ռուբեն Ա–ին գործակցել է եղբայրը՝ Թորոսը, որն իր Արտա դստերը կնության տալով Պաղտին I թագավորին՝ դաշնակցային կապեր էր հաստատել Երուսաղեմի խաչակրաց պետության հետ։ Ռուբեն Ա–ի ավագ որդին և հաջորդը՝ Կոստանդին Ա, ազատագրել է հայկական մի շարք նոր գավառներ, քաղաքներ ու բերդեր։ Վերակառուցել է Վահկա բերդը և 1098–ին հռչակել իշխանապետության մայրաքաղաքն ու գահանիստը։ Դաշնակցային կապեր է հաստատել Եդեսիայի դքսության հետ, որն ամրապնդվել է նրա դստեր և Ջոսլին I դքսի ամուսնությամբ։ Կոստանդին Ա–ի ավագ որդին և հաջորդը՝ Թորոս Ա, 1104–ին բյուզանդական տիրապետությունից մասամբ ազատագրել է Դաշտային Կիլիկիան՝ Սիս և Անարազաբա քաղաքներով, 1107–ին իշխան Գող Վասիլի օգնությամբ Բերդուսի մոտ ջախջախել սելջուկյան թուրքերին՝ կանխելով նրանց առաջխաղացումը, 1111–ին հույներից ազատագրել է Կնդռոսկավիս բերդը։ Բյուզանդական Ալեքսիոս I կայսրը հարկադրված ճանաչել է Թորոս Ա–ի ինքնավարությունը։ Թորոս Ա որդիներ Կոստանդինը և Օշինը մահացել են հավանաբար դեռևս հոր կենդանության օրոք։ Ուստի գահը ժառանգել է Թորոս Ա–ի կրտսեր եղբայր Լևոն Ա, նրա տաղանդավոր զորավար ու գահակիցը։ Գահակալման սկզբին Լևոն Ա, հակահարված հասցնելով սելջուկյան թուրքերի և խաչակիր ասպետների ոտնձգություններին, ամրապնդել է երկրի հյուսիսային և արևելյան սահմանները, իսկ 1132–ին բյուզանդացիներից ազատագրել է Դաշտային Կիլիկիան։ Հալեպի Զանգի ամիրայի և Եդեսիայի դուքս Ջեսլին II–ի դաշնակցությամբ Լևոն Ա պարտության է մատնել Անտիոքի դքսության և Երուսաղեմի թագավորության միացյալ ուժերին, ընդարձակել երկրի սահմանները հարավ–արևելքում։ Սակայն 1137–ի ամռանը բյուզանդական նարխուժների դեմ 35–օրյա հերոսական դիմադրությունից հետո, կնոջ և որդիներ՝ Ռուբենի ու Թորոսի (Թորոս Բ) հետ գերեվարվել է։ Կոստանդնուպոլսում բանտարկված Լևոն Ա և նրա գահաժառանգ որդի Ռուբենը սպանվել են, իսկ Թորոս Բ փախել է և եղբայրների՝ Ստեփանեի ու Մլեհի օգնությամբ վերականգնել ընդհատված պետականությունը։ Կիլիկյան Հայաստանի նվաճման նոր փորձերը ավարտվել են բյուզանդական զորքերի պարտությամբ, կայսրությունը հարկադրված ճանաչել է Թորոս Բ–ի իշխանապետույունը՝ նրան մեծարելով ,Պան Սեբաստոս» տինղոսով։ Ստեղծելով մշտական և մարտունակ բանակ՝ Թորոս Բ ընդարձակել և ամրապնդել է երկրի սահմանները, գահի շուրջ կենտրոնացրել հայ ավատատերտներին, զբաղվել շինարարական աշխատանքներով։ Թորոս Բ–ին հաջորդել է Մլեհ եղբայրը, որը գահակալման սկզբնական տարիներին Հալեպի ամիրա Նուր ադ–Դինի զինակցությամբ ջախջախել է Անտիոքի դքսության և Երուսաղեմի թագավորության ուժերը, երկրից վտարել խաչակիր ասպետների հոգևոր օրդեններին, ապա բյուզանդացիներից ազատագրել Դաշտային Կիլիկիան։ 1173–ին Մլեհը վերակառուցել է Սիս քաղաքը և մայրաքաղաքը Վահկայից տեղափոխել այնտեղ։ Դաժանորեն պատժել և հալածել է իր նոր քաղաքական գծին ընդդիմացող իշխաններին ու լատինամետ կղերականներին, որի համար շուտով զոհվել է պալատական դավադրությամբ։ Թաղվել է Մեծ քարի վանքում։ Մլեհին հաջորդել է նրա Ստեփանե եղբոր ավագ որդին՝ Ռուբեն Գ։ Իր գահակից եղբոր և տաղանդավոր զորավար Լևոնի աջակցությամբ Ռուբեն Գ 1180–ական թթ վերջնականապես ազատագրել է Ալեքսանդրետից մինչև Սելևկիա ձգվող ծովեզերքը, հենակետերը Կիլիկյան Հայաստանում։

1910 թվականի ձմեռը շատ խստաշունչ էր Ռուսաստանում: Մոտակայքում կար մի հյուրանոց, որի համար շատ ծանր ժամանակներ էին: Քանի որ ձմռան պատճառով հաճախորդներ չկային, այդ պատճառով նա հեռացրել էր աշխատողներին: Բայց մի օր նա զամացավ, երբ հյուրանոցի դուռը թակեցին: Դռան առաջ մի ցնցոտիավոր ծերունի էր կանգնած: Նա ցրտահարված էր և շատ սոված էր: Նրա մոտ ընդհանրապես գումար չկար, սակայն հյուրանոցի տերը խղճաց նրան և ներս հրավիրեց: Ծերունու ճաշ ուտելու ժամանակ նրա մորուքին ճակնդեղը լաքա էր թողել: Ծերունին գիշերեց մի օր և գնալուց ասաց, որ նա կվերադարձնի գումարը երբ ունենա: Հյուրանոցի տերը բան չասաց, որովհետև նա վստահ էր, որ ծերունին չի կարողանալու վերադարձնել գումարը: Օրերը տաքացան հյուրանոցի գործերը լավացան: Լինելով բարեպաշտ մարդ, գարնանը հյուրանոցի տերը որոշեց գնալ քաղաքի եկեղեցի և երախտագիտություն հայտնել Աստծուն հյուրանոցի վիճակի բարելավման և հաջողության համար: Եկեղեցում նրա ուշադրությունը գրավեցին սրբապատկերները: Նրան վերջին սրբապատկերի ծերունին շատ ծանոթ տվաց: Նա մոտեցավ նկարին և տեսավ ցնցոտիավոր ծերունուն, որի մորուքի վրա լաքա կար: Նա որոշեց այդ սրբապատկերի դիմաց մոմ վառել: Մի քիչ փորելով ավազը նա շոշափեց ինչ-որ կոշտ իր: Այնտեղից գտավ մեկ ռուբլի, իսկ ռուբլու կողքը ևս երկու ռուբլի: Հյուրանոցի տերը վերցրեց դրամները և կրկին նայեց սրբապատկերին. ճակնդեղի լաքան անցել էր, իսկ ծերունու դեմքը ժպտում էր:

Չառլի Չապլինը 12 երեխաների հայր էր:Այս բազմաբովանդակ նամակը նա գրել է 76 տարեկան հասակում,որն ուղղված է իր 21 –ամյա աղջկան՝ Ջերալդինային,ով իրեն էր փնտրում Փարիզյան բեմերում:Կարծես Չապլինի նամակը  հասցեագրված է մեզնից յուրաքանչյուրին : Չապլինը փորձում էր բացատրել իր դստերը,որ կյանքում կարևորը մարդ մնալն է.հասնելով քո առաստաղին ՝մի մոռացիր,որ դա ընդամենը ինչ-որ մեկի հատակն  է :Սա հայրական սիրո և հոգատարության, տխրության և ուրախության, հպարտության և անհանգստության մի հրաշալի արտահայտություն է:

1. 2520 թվի յուրահատկությունը.2520 թիվը ամենափոքր բնական թիվն է, որն առանց մնացորդի բաժանվում է 1-ից 10 բոլոր թվերի վրա:

2. Ծննդյան օրերի պարադոքսը.ծննդյան օրերի պարադոքսը կայանում է նրանում, որ 23 մարդկանց մեջ 50% հավանականությամբ առնվազվ երկու մարդու ծննդյան օրը կհամընկնի:

3. Երկրաչափական յուրահատկություն.Նույն պարագծով բոլոր երկրաչափական պատկերների մեջ ամենամեծ մակերեսը ունի շրջանը:

4. Google-անվանումը առաջացել է Googol բառից, ինչը նշանկում է 100 զրոներով թիվ: Իսկ Google բառը գրված է եղել առաջին ներդնողի` հիմնադիրներին ուղարկված չեկի վրա: Դրանից հետո նրանք ընկերությունը հենց այդպես էլ անվանեցին:

5. Ամերիկացի մաթեմատիկոս Դանցիգը, մի անգամ ուշաացած եկավ դասին եվ նրան թվաց որ գրատախտակին գրածը տնային հանձնարարություն է։ Այն նրան թվում է բավականին բարդ, սակայն մի քանի օր անց, նրան հաջողվում է այն լուծել։ Պարզվում է, որ նա լուծել է վիճակագրության երկու «անլուծելի» խնդիրներ, որոնք փորձում էին լուծել շատ գիտնականներ։