Սերմնացանի առակը 3 Եվ նա առակներով շատ բաներ էր սովորեցնում նրանց և ասում.4 — Մի սերմնացան ելավ սերմ ցանելու։ Երբ նա սերմանում էր, հատիկների մի մասն ընկավ ճանապարհի եզերքին, և թռչունները եկան ու կերան դրանք։ 5 Ուրիշ հատիկներ ընկան ժայռոտ մի տեղ, ուր շատ հող չկար, և որովհետև հողը խորություն չուներ, իսկույն բուսան. 6 բայց երբ արևը ելավ, խանձվեցին, և քանի որ արմատ չունեին, չորացան։ 7 Ուրիշ հատիկներ ընկան փշերի մեջ, և փշերը բարձրացան ու խեղդեցին դրանք։ 8 Իսկ ուրիշներն ընկան լավ հողի մեջ և պտուղ տվեցին. մի մասը՝ մեկի տեղ հարյուր, ուրիշները՝ վաթսուն և կամ երեսուն։ 9 Ով լսելու ականջ ունի, թող լսի։
Այս ուսուցումը խոսում է մարդու արարքների, ողորմության մասին և դրանք ցույց տալու մասին։ Գրված է, որ երբ ցանկանաս ողորմություն անել այնպես մի արա, որ մարդկանց ուշադրություն գրավես կամ փառաբանվես լավ արարքիդ համար։ Ինձ չի թվում, որ միշտ պարտադիր պետք է այդպես լինի։ Սակայն իմ կարծիքով այս ասածի մեջ ճշմարտություն կա, որովհետև շատ դեպքերում իսկապես լինում է, որ միայն արվում է ուղղակի ավելի լավ զգալու կամ քո մասին ուրիշների կարծիքը բարձրացնելու համար։
Աշնան երգը
·Ցրտահա՜ր, հողմավա՜ր.Դողացին մեղմաբարՏերևները դեղին,Պատեցին իմ ուղին…Ճաճանչները թոշնան…Կանաչներս աշնան —Իմ խոհերը մոլար՝Ցրտահա՜ր, հողմավա՜ր…Կրակներս անցան,Ցուրտ ու մեգ է միայն.Անուրջներս երկնածինԳնացի՜ն, գնացի՜ն…
Ա.Իսահակյանի այս բանաստեղծությունում հերոսը արևն է: Հերոսը դժգոհում է , որ դարձյալ ցրտաշունչ աշունն է գալիս: Իր զարդարած կանաչ բնությունը ցրտահարվում է, խամրում է արևի ցոլքն ու շողը:Հերոսի համար աշունը մշուշ է ու ցուրտ: Աշունը նրա երազած ջերմությունը տանում է, տանոմ: Այս մտքերի հիման վրա բանաստեղծը վերնագրել է`«Աշնան երգը»:
(Թարգմանչաց տոն)
Թարգմանչաց տոնը ազգային եկեղեցական տոներից է: Այն նշում են տարին երկու անգամ, որի ընթացքում հիշատակվում է հայ թարգմանական արվեստը սկսած Մեսրոպ Մաշտոցից ու նրա աշակերտներից մինչև մեր օրերը։ Առաջինը կոչվում է «Տոն սրբոց թարգմանչացն մերոց Սահակայ և Մեսրովբայ»: Երկրորդը կոչվում է «Տոն մեր սուրբ թարգմանիչ վարդապետների՝ Սահակի և Մեսրոպ Մաշտոցի, և նրանց սուրբ աշակերտների՝ Եղիշե Պատմիչի, Մովսես Քերթողի, Դավիթ Անհաղթ փիլիսոփայի, Գրիգոր Նարեկացու և Ներսես Կլայեցու»:
Ս. Մեսրոպն առաջին անգամ թարգմանում է Ս. Գրքի հետևյալ տողը. «Ճանաչել զիմաստութիւն և զխրատ, իմանալ զբանս հանճարոյ», որը վերցրել էր Սողոմոնի «Առակաց» գրքից: Ահա սա էր, որ եղավ առաջին հայատառ նախադասությունը՝ գրված հայ ուսուցչի ձեռքով:
Եվ Հայաստանում սկսում են արդեն բացվել դպրոցներ:
Սահակ Պարթևի և Մեսրոպ Մաշտոցի բազմաթիվ աշակերտներ հմտացան թարգմանական գործի մեջ: Նրանք ասորերենից և հունարենից թարգմանեցին Աստվածաշունչը, իսկ Սահակ Պարթևն ու Մեսրոպ Մաշտոցը այն խմբագրեցին: Նաև շատ ստեղծագործությունները թարգմանվեցին:
Թարգմանչական գործը շարունակվել է նաև միջնադարում, թարգմանություններ են կատարվել վրացերենից, պարսկերենից, ֆրանսերենից և շատ այլ լեզուներից: Թարգմանիչներն ունեն նաև իրենց նվիրված միջազգային տոն, որը նշվում է սեպտեմբերի 30-ին։
Հավատի մասին
33- Ոչ ոք ճրագը վառելուց հետո այն չի թաքցնի կամ կաթսայի տակ չի դնի, այլ կդնի աշտանակի վրա, որպեսզի ներս մտնողները լույսը տեսնեն։ 34Մարմնի ճրագն աչքն է. երբ քո աչքն առողջ է, քո ամբողջ մարմինը լուսավոր կլինի, իսկ երբ քո աչքը հիվանդ է, քո ամբողջ մարմինը խավար կլինի։ 35Ուրեմն զգո՜ւյշ եղիր, որ քո մեջ եղած լույսը չխավարի։ 36Եթե քո ամբողջ մարմինը լուսավոր է, առանց խավարի մի մասնիկ ունենալու իր մեջ, այն ժամանակ ամեն ինչ այնպես լուսավոր կլինի, ինչպես երբ ճրագն իր շողերով լուսավորի քեզ։
Վերլուծություն
Իմաստը նրանում է որ, մարդիկ իրենց ներսում ունեցած դրական բաները չպետք է չթաքցնեն և պետք է ցույց տան միայն դրականը: Մարդիկ դա տեսնելով և զգալով նույնը կփոխանցեն դիմացինին:
Խաչիկ Ղազարյան 